Russkaja gieograficzeskaja azbuka: Г как Gornoałtajsk
Tym, co przyciąga tu ludzi, jest nieskalane piękno Ałtaju. Miasto ma przed sobą perspektywy jako prężny ośrodek turystyczny. Zachodzi jednak pytanie, czy szansa ta będzie wykorzystana.
Panorama Gornoałtajska, fot. Vít Hněvkovský. Źródło: Wikipedia. Udostępnione na podstawie licencji CC BY-SA 3.0.
Gornoałtajsk (w jęz. ałtajskim Tuuł Ałtaj) jest jedynym miastem w Republice Ałtaj. Choć dziś większością etniczną są tu Rosjanie, to jednak rdzenna narodowość, czyli Ałtajczycy, stanowią 35%, a ich język ma status języka urzędowego republiki. Życie codzienne tego tureckiego narodu, długo będącego pod wpływem Mongołów, zostało na początku XX wieku uwiecznione przez Siergieja Borisowa. Zdjęcia jednego z pionierów kolorowej fotografii w Rosji niestety nie zachowały się w oryginale, pozostały po nich tylko widokówki.
Zamieszczona przeze mnie fotografia (źródło: Wikipedia) przedstawia szamana na tle czaadyru, czyli tradycyjnego szałasu. Choć przez ten czas naród ałtajski dotknęły represje, nadal trzyma się on swojej tradycji (aczkolwiek podobnie jak w przypadku innych niewielkich etnosów, coraz poszechniejszy w użyciu staje się język rosyjski).
I chociaż większość Ałtajczyków zamieszkuje pobliskie wioski, wyjazd do Gornoałtajska może pomóc w poznaniu ich kultury. Historii i tradycjom Ałtaju poświęcone jest Muzeum Narodowe im. Anochina, które znajduje się w mieście.
Archeolodzy uważają, że w starożytności rejon ten zamieszkiwały plemiona Hunów oraz... Sarmatów.
Zapewne najsłynniejszym odkryciem archeologicznym na Ałtaju było znalezienie w 1993 r. grobowca tzw. "księżniczki Ukoku", czyli młodej kobiety z plemienia Scytów, zmarłej w V w. p.n.e. Doskonale zachowaną mumię przewieziono do Nowosybirska, co wzbudziło jednak gniew wielu Ałtajczyków. Pojawiły się pogłoski (rzecz jasna z lubością nagłaśniane przez media), że wywóz "księżniczki" spowodował np. trzęsienie ziemi w górach w roku 2003. Ostatecznie mumię zwrócono w roku 2012 do wspomnianego już Muzeum Narodowego, choć wiele osób uważa, że "księżniczce" należy się ponowny pochówek.
Mimo tak starego osadnictwa Gornoałtajsk (zresztą jak wiele innych miast na Syberii) nie może pochwalić się zabytkami. Jest natomiast cenionym kurortem narciarskim: na górach Komsomołka i Tugaja funkcjonują wyciągi oraz trasy, które co roku przyciągają turystów z sąsiednich obwodów. Zdaje się jednak, że niewielki jak na Rosję (62 tysiące mieszkańców) Gornoałtajsk nie dysponuje odpowiednią bazą noclegową, aby zainteresować jeszcze większą liczbę gości.
Zresztą dla wielu podróżnych miasto nie jest celem samym w sobie, ale raczej stanowi punkt przejściowy podczas wyjazdu w góry. Wędrówki po okolicach Gornoałtajska mogą zaowocować właśnie takimi zdjęciami (zamieszczone dzięki uprzejmości właścicieli strony sezony-goda.rf - сезоны-года.рф - ponieważ z powodów technicznych nie mogę umieścić odnośnika do strony, po kilknięciu na link wyświetli się wynik wyszukiwań w Google i z możliwością przejścia na sezony.goda):
